عصرایران در تابستان ۱۳۸۵ توسط جمع کوچکی از روزنامه نگاران ایران راه اندازی شد.

تفکر اصلی حاکم بر راه اندازی عصرایران این بود: در شرایطی که اکثر جناح ها و گروه ها و بسیاری از چهره های سیاسی ، تریبونی برای رساندن صدای خود به مردم دارند، باید رسانه ای هم صدای مردم را منعکس کند.

هیچ کدام از اعضای تحریریه عصرایران، عضو هیچ حزب و جریانی نیستند. در هیچ دولتی اعم از اصلاح طلب و اصولگرا و اعتدالگرا ، کوچکترین سمتی ندارند و بنا بر پذیرش هیچ سمتی هم ندارند. آنها به عنوان بخشی از مردم، فقط و فقط روزنامه نگارند.

این عدم تعلق، دست عصرایران را برای نقد قدرت ، فارغ از نوع جریان حاکم باز می گذارد و البته محدودیت های نوشته و نانوشته را همه می دانند.

اصل بنیادین در عصر ایران این است که نسبت به هیچ شخصی پیش داوری وجود نداشته باشد و افراد مورد قضاوت قرار نگیرند، بلکه حرف ها و عملکردها مورد ارزیابی قرار گیرند.

به همین دلیل است که از یک فرد یا دستگاه یا دولت، هم می توان به هنگام سخن یا عملکرد خوب، تقدیر کرد و تقویت اش نمود و از همان فرد، دستگاه یا دولت، وقتی سخنی ناصواب یا عملکردی نادرست سر می زند، انتقاد شدید کرد.

این، خلاف رویه اکثر رسانه هایی است که ملاک ارزیابی شان ، اشخاص و جریان ها هستند نه مواضع و کارکردها.

در عصرایران ، اصرار جدی وجود دارد که اشخاص و جریان ها با پیش فرض های حق مطلق و باطل مطلق ارزیابی نشوند. این بیت کوتاه و پر معنی از مولانا ، قانون اساسی عصرایران در این خصوص است:

آن که گوید جمله حق اند، احمقی است
وآن که گوید جمله باطل، او شقی است

عصرایران از هیچ شخص حقیقی و حقوقی چه در داخل ایران و چه خارج، هیچ کمک مالی دریافت نمی کند و بنا هم ندارد از لحاظ مالی وابستگی داشته باشد زیرا وابستگی مالی، پایان آزادگی رسانه است.

تنها منبع درآمد عصرایران، آگهی ها و قراردادهای خبری های آن است. اگر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی یارانه ای به مطبوعات بدهد،عصرایران نیز مانند بقیه رسانه ها ، آن را می پذیرد.

با توجه به این که منبع درآمد عصرایران، صرفاً آگهی و قراردادهای محدود خبری است، چاره ای جز اختصاص بخشی از صفحات به این منابع درآمدی نیست ، در غیر این صورت، ناگزیر خواهیم بود یا وابسته به نهادهای قدرت شویم (که هرگز گزینه ما نبوده، نیست و انشاء الله نخواهد بود) یا باید سایت را تعطیل کنیم (که این هم گزینه مناسبی نیست.)