جایگاه روابط عمومی در چشم مدیران

نگاه من به متغیر مدیریتی از دو بعد است؛ اول از ناحیه مدیران ارشد سازمان و دوم از ناحیه مدیران روابط عمومی. قالب مدیران ارشد سازمان‌ها نگاه خوبی به روابط عمومی ندارند، یا به عبارتی روابط عمومی را نمی‌شناسند. همین نگاه باعث می‌شود که جایگاه روابط عمومی تضعیف شود. از طرف دیگر بسیاری از مدیرانی که در حوزه روابط عمومی مشغول به کار شده‌اند، مدیرانی نیستند که بر اساس شایسته سالاری منصوب شده باشند.بلکه  مدیرانی هستند که بر اساس یک سری روابط و ویژگی‌های شخصیتی به کار اشتغال دارند.

به عنوان مثال فردی  که نویسنده‌ی خوبی است و مدیر روابط عمومی شده است یا فردی که مجری تلویزیون است و مدیر روابط عمومی شده است  یا فردی که روزنامه‌نگار حرفه‌ای‌ست، ولی به عنوان مدیر روابط عمومی مشغول به کار شده است، حال آن‌که مدیر روابط عمومی هیچ‌یک از این‌ها نیست، مدیر روابط عمومی باید متخصص روابط عمومی باشد.

جایگاه روابط عمومی در چشم مدیران

 نگاه ضعیف مدیران ارشد به روابط عمومی و نگاه ضعیف خود مدیران روابط عمومی باعث شده که روابط عمومی‌ها از جایگاه واقعی خودشان فاصله بگیرند. جمله‌ای معروف می‌گوید «اگر مدیریت نگاه خوبی به روابط عمومی نداشته باشد و اگر مدیران روابط عمومی هم شناخت کافی از روابط عمومی نداشته باشند، آن روابط عمومی به تدریج می‌میرد و از دور خارج می‌شود.»

به اعتقاد من در بسیاری از سازمان‌ها با این متغیرها مواجه‌ایم. در مجموع عوامل عدم توسعه روابط عمومی در ایران در چهار متغیر خلاصه می‌شود:

– متغیر سازمانی؛ ساختار نامناسب

– متغیر مدیریتی؛ نگاه ضعیف مدیریتی

– متغیر اقتصادی؛ نداشتن بودجه و امکانات کافی

– متغیر نیروی انسانی؛  نداشتن نیروی متخصص در روابط عمومی‌ها

در پایان به این نکته اشاره می‌کنم که تلاش سال‌های اخیر مدیران، مسوولان، انجمن‌های روابط عمومی توانسته تا حدودی این نقص‌ها را برطرف کند، اما هنوز تا رسیدن به نقطه مطلوب فاصله زیادی را داریم.

منبع: مدرسه همشهری